සිහිනය

නිල් සයුර මත නැගුන
ධවල දළ රළ නුඹයි
තනි අහස එකළු කළ
උදුල සඳවත නුඹයි
මියෙන රළු පොළොව මත
වැටුණ පිනි බිඳ නුඹයි
සැබෑ නොවෙතැයි සිතූ
මගේ සිහිනය නුඹයි

පැතුම

සොඳුරු සඳ බැසගිහින්
කළුවරයි ජීවිතය
තරු පොකුරු කෙලෙසනම්
මකන්නද කාන්සිය

දෑස දස අත බලයි
සුසුම් වැල් ඉකි ගසයි
සිහිනෙකින් මිස දිලෙන
නුවන් යුග හමු නොවෙයි

ගිලන් වී මියැදෙනා
පැතුම් මල් පොදි අතර
නැවුම් කැකුළක් කෙදින
යළිත් විකසිත වෙයිද

ගිනියම්ව දැවෙන හද ගැබට
සිසිලක් දෙන්න
සිහින් පොද වැස්සකට
ඉඩක් ඇත්තෙම නැද්ද

ඔබ, මා, අද

මා මලක් විය පෙති දරාගෙන
සැඩ හිරුට නෙත් අගින් හිනැහුන
නුඹ ඇවිත් සුළඟක් වගේ මට
තනිය දී පෙති තලා පොඩි කර

දුර ඈත හද අරන් ගිය සඳ
මගේ ජීවය නැතිවුනා මට
වියළි විසිරුන ලෝකයක් තුළ
වෙනත් කිසිවෙක් නැහැ ඔබම මිස

බඳින්නට සිතුවිලි හදක් නැත
නෙතක් ඇතිමුත් කඳුළු කැට නැත
සිනාවත් අමතක කරන් මට
ගියා ඔබ මුළු ලොවට රහසෙම

දැනෙයි ඔබහට හදක් මල වග
නමුදු හද මිස මා මලේ නැත
යළි යළිත් ඉපදී අතීතෙක
නැවත මියයමි වර්තමානෙක

නුඹ

අමාවක දා හඬන
සඳ නොමැති අහස් ගැබ
වගෙයි මා සිත් අරණ
වරක් නුඹ නුදුටු කල

ආදරේ අමිලවූ සලකුණ
පළිඟුයෙන් කල ටජ් මහල නොව
නුඹට පුදකල මහද මඩලත
ආදරෙන් ඇඳි නුඹේ රුව මිස

ජීවිතේ ගිම් නිවන මංසල
සිත වශීකල නුඹේ රුවමය
පාළු නුබ ගැබ එලිය කරවන
සඳට වැඩියෙන් අගෙයි නුඹ මට

මතකය

මන බැන්ද සිත් අහස
සැරිසරන මතකයට
ඉඩ දෙන්න සමුගන්න
හිරු නොරිසි සඳු විලස

කුමුදු මල් අරණ මත
දිලෙන ලෙස සරා සඳ
පායාවි මසිත අග
හෙටත් යලි ඔබේ සුවඳ

එක වැස්සක

කාලෙකට පස්සේ
මගේ හිත අස්සේ
පිපෙන තණ බිස්සේ
සිහිල නුඹමැයි අකල් වැස්සේ

ජීවිතේ සද්දේ
නුඹෙන් නොවැ ලද්දේ
මලවි හී විද්දේ
අහස දෙදරන ගිගුමි මැද්දේ

හීනයක් මත්තේ
වහින මල් ඇත්තේ
ලවන් සිප ගත්තේ
වසත් සුළඟිනි දෙනෙත් පැත්තේ